larang

Bahasa Melayu

Takrifan

Kata kerja

larang (ejaan Jawi لارڠ)

1. Menghalang seseorang daripada suatu benda atau perbuatan.

Terbitan kata

• dilarang
• larangan
• terlarang

 

Etimologi

Daripada bahasa Austronesia Purba *laʀaŋ (“melarang”).

Sebutan

• Kamus Dewan: la·rang
• AFA^(kekunci): /laraŋ/
• Rima: -araŋ, -raŋ, -aŋ

Rujukan

• "larang" di Kamus Dewan, Edisi Keempat, Dewan Bahasa dan Pustaka, →ISBN, 2005.

Pautan luar

• "larang" di Pusat Rujukan Persuratan Melayu.

Bahasa Indonesia

Takrifan

Kata kerja

larang

1. Menghalang seseorang daripada suatu benda atau perbuatan.

Terbitan kata

• dilarang
• larangan
• terlarang

 

Etimologi

Daripada bahasa Austronesia Purba *laʀaŋ (“melarang”).

Sebutan

• Penyempangan: la‧rang

Pautan luar

• “larang” dalam Kamus Besar Bahasa Indonesia (KBBI) Daring, Jakarta: Badan Pengembangan dan Pembinaan Bahasa, Kementerian Pendidikan dan Kebudayaan Republik Indonesia, 2016.

Bahasa Jawa

Takrifan

Kata sifat

larang

1. (Selangor) mahal

Sebutan

• Penyempangan: la‧rang

Tulisan Jawa

• Hanacaraka: ꦭꦫꦁ